W grudniu nie wydarzyło się nic ciekawego i raczej się już nie wydarzy - podobno Aquaman jest wszystkim, czego chciałam, ale mój szczeniak jeszcze na tyle sam w domu nie zostanie. dziś więc bonusowa runda o Aggretsuko.

Po adopcji psa przestałam mieć czas na cokolwiek. Albo zajmowałam się nią, albo pracą, a resztę rozdzielałam pomiędzy zaniedbywanego męża i próby dospania. Dopiero po miesiącu, gdzieś w listopadzie, udało mi się zbalansować życie tak, że mogłam poczytać trochę komiksów albo pooglądać anime. Idealne okazały się krótkie odcinki Yama no Susume - Encouragement of Climb.

Moje życie drastycznie zmieniło się dziesiątego października, gdy przygarnęłam psa. Musiałam przestawić wszystko i wziąć się w garść, a spore plany oglądania anime diabli wzięli. I dobrze, gdybym mogła cofnąć się w czasie wzięłabym ją ponownie.

We wrześniu pojawiła się bezpodstawna plota, jakoby Warner miał przygotowywać film o czarnoskórym Supermanie, więc od razu tłumy fanów rzuciły się oburzać, że jak to tak, nie wolno zmieniać koloru skóry, poprawność polityczna zaszła za daleko, te sprawy. A mnie się przypomniało, że miałam odłożony komiks z jednym z wielu czarnych Supermanów, więc wreszcie się za niego zabrałam.

Gatunek Magical Girls kojarzy się albo z infantylnymi historyjkami dla małych dziewczynek, albo z ultrakrwawymi dekonstrukcjami, gdzie te infantylne, małe dziewczynki są brutalnie mordowane lub molestowane i jest to tak bardzo dorosłe i nie dla dzieci. Tymczasem to anime dla dzieci, poza przypominaniem o odrabianiu lekcji i pomaganiu mamie, przedstawiają tematy nad wyraz dojrzałe - ale przecież nieobce dzieciom.

Kiedyś to było lepiej, na przykład zimą 2000 roku wyszło zaledwie  9 nowych serii telewizyjnych. Z czego Popee miał tylko czterominutowe odcinki, a Ojamajo Doremi # było sequelem. Jak łatwo się to wszystko ogarniało, nawet jeśli by się oglądało nadal kontynuowane Cardcaptor Sakura, Turn A Gundam, GTO czy Big O! Ale ja poza Popee żadnego z tych anime nie tknęłam. Nie, ja potrzebuję czegoś Unikalnego, czegoś Więcej. Czegoś jak Miami Guns.

Zastanawialiście się kiedyś co by było, gdyby Superman został złym dyktatorem, mordercą, dosłownym Hitlerem? Jeśli tak to gratulacje, jesteście w większości, niczym się nie wyróżniacie. Złych Supermanów i parodii Supermana jest na pęczki. Mało który z nich jednak tak prominentny, jak ten z Injustice.

W tym roku obejrzałam 35 anime, ale tylko jedno z nich dwukrotnie i tylko jedno oceniłam najwyżej i pokochałam. Baja no Studio to zaledwie dwudziestominutowa historyjka o chomiczku mieszkającym w studiu animacji.

Pokemon Sun & Moon to najdłużej przeze mnie oglądane anime, a możliwe, że i serial w ogóle. Tak, teoretycznie Candy Candy, Muminki czy Zbuntowany Anioł miały więcej odcinków, ale przecież to leciało w telewizji, więc na pewno kilka pominęłam - a i nie oglądałam ich zawsze aż tak uważnie.

Była kreskówka, był komiks, wiecie na co teraz czas? Zgadza się - na gry! Pracuję w grach od prawie siedmiu lat, ale gram bardzo mało, bo nie lubię aktywnej rozrywki. Jestem leniuszek, wolę pasywnie siedzieć i czytać lub oglądać. Dlatego w tym roku ukończyłam tylko dwie gry - za to obie bardzo mocno mi się podobały.

Wczoraj było o amerykańskiej kreskówce, dziś o komiksach superbohaterskich. Współczuję wszystkim, którzy czytają niniejszego blogaska dla anime, bo nie dość, że notek mało, to jeszcze na inne tematy - i będzie takich coraz więcej. Poza anime, oczywiście.

Tak, niby Dni Anime, a zaczynam zachodnią kreskówką o superbohaterach. Trochę dlatego, że chcę być tym razem chronologiczna i wybrać po jednym ważnym wydarzeniu z każdego miesiąca - a nic w styczniu nie było dla mnie tak ważne jak dodane na początku roku do Netflixa Young Justice - serial animowany z Cartoon Network opowiadający o grupie młodocianych superbohaterów z uniwersum DC. Chcę też rozwinąć się trochę w pisanie o trykociarzach, bo przecież blog ten ma być o rzeczach, które lubię. Trochę tylko nie wiem jak zacząć, więc może: powoli!