Trzy dni temu wieczorem w internetach pojawił się trochę może melodramatyczny, ale prześliczny teledysk:

 Podobno fanem anime jest się przeważnie około dwóch lat, więc przy moim tempie publikacji możecie tego nie pamiętać: nienawidziłam Ninja Slayera gdy był oryginalnie emitowany. Ale już mi przeszło i oto dlaczego.

Jednym z moich największych problemów z anime jest fakt, że Japończycy robią kreskówki głównie o dzieciach. W wieku podstawówkowym, gimnazjalnym, licealnym. Kartka z pszyry, ładny nowy kolega, odrabianie lekcji - tak, wiem, już narzekałam na te motywy w anime. Ale co tam, mój blog, ponarzekam jeszcze: mam świadomość, że te problemy są całym życiem dzieciaka, ale gdy nawet historie o, teoretycznie, dorosłych zaczynają przesiąkać infantylizmem to jestem niezadowolona.

Tym razem jednak od początku wiedziałam, że będę oglądać anime o zdziecinniałych dorosłych. Czyli tak zwanych otaku.

Pewnego wieczora ośmioletni Hiroshi wybrał się z rodzicami na festiwal. Tam jego szczególną uwagę zwróciła konkretna atrakcja - stoisko pana, który sprzedawał kurczęta. Kurczaczki malutkie, żółciutkie i ćwierkające.

Był wśród nich jeden, który się wyróżniał. Większy od pozostałych, miał wąsy i umiał mówić. Był też bardzo inteligenty i starał się być męski, ale jako kurczakowi różnie mu to wychodziło. Za to wyszło mu oczarowanie rodziny, która z miejsca go zaadoptowała i nadała mu imię Higepiyo (czyli "wąsaty kurczak")

Lubię krotkometrażówki. Są łatwe, szybkie do strawienia i można wśród nich znaleźć absolutną głupotę i nudę, ale też i prawdziwe perełki. W sumie jak wszędzie. Krótszy format jednak daje mniej czasu na przywiązanie się do postaci i otoczenia, ale i mniej na nudę i słabe żarty.

I jest też Popee, anime tak chore i dziwne, że słynne Cat Soup i FLCL nie dorastają mu do pięt, są przy nim grzecznymi i logicznymi historiami.

W odróżnieniu od sezonu zimowego, w tym mamy tylko cztery anime o krótkich odcinkach, w dodatku jedno to kontynuacja, więc Teekyuu nie będę się zajmować. No, chyba, że jako krótkie odcinki policzymy też piętnastominutowe Diabolik Lovers, ale o tym cudzie już napisałam.

Tak, krótkometrażówki najlepiej maratonować, ale nie warto tego robić, jeśli pierwszy odcinek nam nie podejdzie. Dlatego teraz pora na moje opinie!

Jakiś czas temu internety zasypała spora ilość totalnie porąbanych gifów z jednego anime. Właśnie je obejrzałam i mam jedno zastrzeżenie - gify owe nawet w połowie nie oddają szaleństwa tej serii, są bowiem krótkie i brakuje im dźwięku. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak głośno się śmiałam!

Lubię krótkometrażowe anime. Oczywiście, że ciężko wśród nich znaleźć coś naprawdę dobrego, ale to tak samo jak z tymi o dwudziestominutowych odcinkach. Za to gdy już się wygrzebie perełkę pokroju Kogepana, Nyanpire czy Ebichu, można bardzo szybko zapoznać się z całym materiałem i żadna chwila nie będzie zmarnowana, nie napotkamy nawet najmniejszego wypełniacza, tylko dużo dobrej zabawy.
 

Ten sezon obdarzył nas szczodrze krótkometrażowymi seriami. Zazwyczaj o nich nie piszę, bo ciężko opisać odcinek, który trwał trzy minuty i zawierał dwa żarty, ale pomyślałam, że hurtowo mogę, bo napotkałam kilka całkiem niezłych produkcji.

Nie lubię wampirów, nie cierpię kotów. Do wszystkich dzieł kultury zawierających te pierwsze podchodzę z najwyższą ostrożnością, te drugie natomiast nienawidzą mnie z wzajemnością i uciekają lub atakują przy każdej możliwej okazji. 

Nie wiem więc, dlaczego zdecydowałam się oglądać anime o kotku-wampirku. Wiem natomiast, że cokolwiek mną wtedy kierowało, było dobre.