W grudniu nie wydarzyło się nic ciekawego i raczej się już nie wydarzy - podobno Aquaman jest wszystkim, czego chciałam, ale mój szczeniak jeszcze na tyle sam w domu nie zostanie. dziś więc bonusowa runda o Aggretsuko.

Po adopcji psa przestałam mieć czas na cokolwiek. Albo zajmowałam się nią, albo pracą, a resztę rozdzielałam pomiędzy zaniedbywanego męża i próby dospania. Dopiero po miesiącu, gdzieś w listopadzie, udało mi się zbalansować życie tak, że mogłam poczytać trochę komiksów albo pooglądać anime. Idealne okazały się krótkie odcinki Yama no Susume - Encouragement of Climb.

Moje życie drastycznie zmieniło się dziesiątego października, gdy przygarnęłam psa. Musiałam przestawić wszystko i wziąć się w garść, a spore plany oglądania anime diabli wzięli. I dobrze, gdybym mogła cofnąć się w czasie wzięłabym ją ponownie.

We wrześniu pojawiła się bezpodstawna plota, jakoby Warner miał przygotowywać film o czarnoskórym Supermanie, więc od razu tłumy fanów rzuciły się oburzać, że jak to tak, nie wolno zmieniać koloru skóry, poprawność polityczna zaszła za daleko, te sprawy. A mnie się przypomniało, że miałam odłożony komiks z jednym z wielu czarnych Supermanów, więc wreszcie się za niego zabrałam.

Gatunek Magical Girls kojarzy się albo z infantylnymi historyjkami dla małych dziewczynek, albo z ultrakrwawymi dekonstrukcjami, gdzie te infantylne, małe dziewczynki są brutalnie mordowane lub molestowane i jest to tak bardzo dorosłe i nie dla dzieci. Tymczasem to anime dla dzieci, poza przypominaniem o odrabianiu lekcji i pomaganiu mamie, przedstawiają tematy nad wyraz dojrzałe - ale przecież nieobce dzieciom.

Kiedyś to było lepiej, na przykład zimą 2000 roku wyszło zaledwie  9 nowych serii telewizyjnych. Z czego Popee miał tylko czterominutowe odcinki, a Ojamajo Doremi # było sequelem. Jak łatwo się to wszystko ogarniało, nawet jeśli by się oglądało nadal kontynuowane Cardcaptor Sakura, Turn A Gundam, GTO czy Big O! Ale ja poza Popee żadnego z tych anime nie tknęłam. Nie, ja potrzebuję czegoś Unikalnego, czegoś Więcej. Czegoś jak Miami Guns.

Zastanawialiście się kiedyś co by było, gdyby Superman został złym dyktatorem, mordercą, dosłownym Hitlerem? Jeśli tak to gratulacje, jesteście w większości, niczym się nie wyróżniacie. Złych Supermanów i parodii Supermana jest na pęczki. Mało który z nich jednak tak prominentny, jak ten z Injustice.

W tym roku obejrzałam 35 anime, ale tylko jedno z nich dwukrotnie i tylko jedno oceniłam najwyżej i pokochałam. Baja no Studio to zaledwie dwudziestominutowa historyjka o chomiczku mieszkającym w studiu animacji.

Pokemon Sun & Moon to najdłużej przeze mnie oglądane anime, a możliwe, że i serial w ogóle. Tak, teoretycznie Candy Candy, Muminki czy Zbuntowany Anioł miały więcej odcinków, ale przecież to leciało w telewizji, więc na pewno kilka pominęłam - a i nie oglądałam ich zawsze aż tak uważnie.

Była kreskówka, był komiks, wiecie na co teraz czas? Zgadza się - na gry! Pracuję w grach od prawie siedmiu lat, ale gram bardzo mało, bo nie lubię aktywnej rozrywki. Jestem leniuszek, wolę pasywnie siedzieć i czytać lub oglądać. Dlatego w tym roku ukończyłam tylko dwie gry - za to obie bardzo mocno mi się podobały.

Wczoraj było o amerykańskiej kreskówce, dziś o komiksach superbohaterskich. Współczuję wszystkim, którzy czytają niniejszego blogaska dla anime, bo nie dość, że notek mało, to jeszcze na inne tematy - i będzie takich coraz więcej. Poza anime, oczywiście.

Tak, niby Dni Anime, a zaczynam zachodnią kreskówką o superbohaterach. Trochę dlatego, że chcę być tym razem chronologiczna i wybrać po jednym ważnym wydarzeniu z każdego miesiąca - a nic w styczniu nie było dla mnie tak ważne jak dodane na początku roku do Netflixa Young Justice - serial animowany z Cartoon Network opowiadający o grupie młodocianych superbohaterów z uniwersum DC. Chcę też rozwinąć się trochę w pisanie o trykociarzach, bo przecież blog ten ma być o rzeczach, które lubię. Trochę tylko nie wiem jak zacząć, więc może: powoli!

Spóźnione, ale potraktowane z najwyższą subiektywnością - oto jesienne anime! Tym razem zaledwie 49 - a w dalszym ciągu pominęłam dosłowne chińskie bajki z Chin, te dla małych chłopców, niszowe krótkometrażówki i anime, które już trwają - z arbitralnymi wyjątkami tych, które mnie interesują. Może jest to mniej rzetelne niż nowe Kawaii, za to na pewno zrobione z większym sercem i zaangażowaniem. Latające Świnie - serce i zaangażowanie! Ale nie wiedza, więc jeśli chcecie dowiedzieć się czegoś więcej o omawianych tytułach, klikajcie w linkowane bazy danych i przeczytajcie season preview na Sakugablogu!

Bardzo lubię krótkie historie. Trudno coś dobrze opowiedzieć na limitowanej przestrzeni, wymaga to skrótów i domyślania się - więc mam dużo więcej satysfakcji, gdy się uda. Wśród fanów mangi moje upodobanie raczej jest dość niepopularne, jednak króluje przywiązanie do postaci i chęć poznawania ich dalszych losów. Co samo w sobie nie jest złe, ale jednak potem prowadzi do takich wynaturzeń jak Dragon Ball Z czy to co się wyrabiało w Naruto przez ostatnie trzydzieści lat.

Miałam dobre przeczucia co do nowego produktu Sanrio już od pierwszego trailera na wiosnę 2016 roku. Firma produkująca gadżety ze słodkimi postaciami, w tym z ich flagową marką, Hello Kitty, zapuściła się w nowe, cyniczne rejony - życia pracownika biurowego w korporacji. Oczywiście nadal pod postacią słodkiego zwierzaka - w tym wypadku pandy czerwonej, która jest moim drugim ulubionym zwierzakiem zaraz po świniach!

Nie to, żeby moja poprzednia notka z polecankami nie zawierała krótkometrażówek, ale jednak chciałabym się dziś na nich specjalnie skupić. Przede wszystkim, to dla nich w ogóle zarejestrowałam się na Crunchy, je też tam przede wszystkim oglądam. Krótkometrażówki są również ważne dla mnie, bo są zwięzłe, szalone i po prostu lubię małe porcje.

Yuukan Club albo Leisure Club to dwuodcinkowa OAVka z 1991 roku. Jest reklamą mangi pod tym samym tytułem, której publikacja rozpoczęła się w 1981 roku, a po 19 tomach zawieszona. To jedyna manga Yukari Ichijo, która dostała anime, nie jest jednak nigdzie dostępna nawet w skanlacjach - znam za to inne dzieło tej pani, Maya's Funeral Procession, melodramatyczne i tragiczne jedno z pierwszych shoujo-ai z 1972 roku. Yuukan Club doczekał się też dziesięcioodcinkowego serialu aktorskiego w 2007 roku.

Odkrywanie starszych anime na nowo zazwyczaj sprawia mi dużo radości. Niektóre rzeczy jednak powinny pozostać pogrzebane.

Tym razem tylko 42 nowe anime, chociaż pominęłam te ewidentnie dla dzieci i niemające szansę na jakiekolwiek tłumaczenie, jak Marvel Future Avengers, chlip chlip. Z poświęceniem i różnymi przygodami, jak pięciodniowa migrena i problemy z dostępem do ANN, dałam radę skompletować subiektywny, osobisty, bardzo mój przegląd zaczynających się już, tuż, zaraz letnich anime. Zapraszam.

Obejrzałam ponad pół tysiąca anime. Znam młodszych od siebie, którzy wbili ponad tysiąc. Siedzę w swoim bąbelku starannie dobranych znajomych, którzy nie boją się przyznać, że czegoś nie widzieli, nie wyśmiewają innych, że widzieli mniej, a gdy porównują długość i jakość e-penisa, zawsze robią to żartobliwie, nigdy z wyższością. Dlatego każda podróż poza mój bąbelek niezmiennie zaskakuje.

Goma-chan to młoda foczka, którą opiekuje się mały chłopiec Ashibe. Razem chodzą do szkoły (mimo początkowych protestów nauczycieli), rozwiązują problemy dorosłych i rówieśników i bardzo dobrze się bawią. Goma jest takim słodziakiem, że nawet łobuzom miękną serca!

Pięćdziesiąt sześć (56) nowych serii anime. Większość z tego zostanie zapomniana jeszcze w trakcie trwania sezonu. Niektóre staną się popularne przynajmniej do końca roku; może coś, otoczone kultem, przetrwa jeszcze kilka lat jako dobry start dla nowicjuszy; widzę też parę, które wypełnią niszę i zmienią życie małej, ale entuzjastycznej grupki ludzi. To niesamowite jak bardzo każdy sezon jest dobry, gdy ogląda się tylko dwa-trzy anime.

Dotychczas nie oglądałam żadnego anime ponownie, zawsze szkoda mi było czasu. Może scenę czy kilka, żeby sobie przypomnieć, ale tak to nawet Teekyuu nigdy nie obejrzałam w całości i kolejności ponownie, czasem tylko jakiś odcinek czy pięć włączę.

Spacerowałam sobie ostatnio po Empiku w Kielcach, sprawdzając nowości i szukając sobie prezentu na urodziny. Grzebiąc w biografiach przypomniałam sobie, że jeszcze w liceum przeczytałam monografię Królowej Marysieńki Sobieskej autorstwa Boya-Żeleńskiego. Nie pamiętałam o tym ani w 2010 gdy uzupełniałam profil na Biblionetce, ani w 2014, gdy zarejestrowałam się na Goodreads. Mało co też z samej książki pamiętam, choć nadal wiek jak była wydana i jaką miała strukturę. I wtedy zrozumiałam wreszcie podłoże mojego lęku przed zaczynaniem nowych rzeczy i zbyt szybkim ich kończeniem.

Nie potrafię pisać o rzeczach, które bezwarunkowo kocham, wszędzie muszę znaleźć choć kilka wad, rys, niedoskonałości. Dziewczyny z Lemurilii, gdy spotkałyśmy się w IRLu na ostatnim Animatsuri, mówiły, że to dobrze tak nie podchodzić bezkrytycznie do niczego, ale to właśnie blokowało mnie od dawna przed pisaniem o kreskówce którą adoruję. Dziś więc opowiem Wam o niej w samych subiektywnych superlatywach, zapewniając o moim zachwycie.